تئورِی شعر از موج نو تا شعر عشق

اهمیت این کتاب در چند وجه نشسته است. اول و مهمتر از همه توانایی بسیار بالای نوری علا در دسته بندی افراد و روایت دوران است. مساله ی بعدی پیگیری برخی از مفاهیم در کنار گروه هاییست که نوری‏علا معرفی می کند. به عنوان مثال در کنار برشمردن عناوینی همچون موج نو، شعر حجم، شعر پلاستیک ، شعر نوی خراسانی و … که بیشتر به مجموعه کردن شاعران می پردازد ؛ از مفهوم هایی همچون تعهد ، شعر عشق، مفهوم تصویر و … که در واقع مفاهیمی پایه‏ای در امر اندیشه‏ی شعری به حساب می آید نیز صحبت می کند. آنچه اما نویسنده‏ی این کتاب را به هر ترتیب متمایز از سایرین( خاصه منتقدان دهه های ۴۰ تا ۷۰) می‏کند رویکرد ماتریالیستی او چه در این کتاب و چه در کتاب قبلی اش یعنی “صور و اسباب” است. به این جمله از کتاب “تیوری شعر” صفحه ی ۱۰۰ نگاه کنید: “تیوری شعر باید بر علم تکیه داشته باشد، می پذیریم که در زندگی بشر حضور ماوراءالطبیعه ، بصورت چیزی جدا از ما و بیرون از ما ممکن نیست و هر گونه حادثه ای در طول تاریخ بشری دارای اسبابی کاملا قابل تعلیل و تعقل است. حتی اگر دانش کنونی ما تا بدان حد پیش نرفته باشد که موضوع مورد مطالعه ما را تجزیه و تحلیل کرده و روابط علی و متقابل آن را مشخص کند” و شاید از سر همین نگاه است که هنگامی که با مانیفست شعر حجم برخورد می کند برخی از مفاهیم در آن که نویسندگان مانیفست تصوری استعلایی از آن داشتند را بر نمی تابد و برخورد خود را با آنها یکسره فزیکالیستی کرده و نقد تندی از این منظر بر آنها سوار می‏نماید.